Marilyn Manson: Masquerade, gezien in Groninger Museum
te zien tm 16 maart 2014

Eigenlijk geheel zonder verwachting ging ik naar het Groninger Museum om daar de aquarellen van mijn held en ‘Shockrocker’ Marilyn Manson te bekijken.  Ik werd op deze kleine tentoonstelling gewezen toen ik iemand vertelde dat ik de semi-autobiografie van Manson aan het lezen was. Manson heeft sinds het uitbrengen van ‘Antichrist Superstar’ met daarop de single ‘The Beautiful People’ een warm en gezellig zwart plekje in mijn hart.

Als puber vond ik die snerpende elektrische gitaren, begeleid door het dreigende en sissende stemgeluid van Marilyn Manson bijzonder aantrekkelijk. Ik begreep niet alles wat hij zong, maar ik kon er mijn puberale agressie en ongeloof over hoe de ‘volwassen wereld’ in elkaar zat aardig op botvieren. Wat uiteraard gepaard ging met mijn eerste twee-biertjes-achter-elkaar-op-één-avond-ervaring ooit, in de garage van een van mijn vriendjes, tevens verantwoordelijk voor mijn Manson ontgroening. Ook was het een fijne tegenhanger voor radiovervuiler R. Kelly en zijn Nederlandse variant M. Borsato.

Anyway, Marilyn Manson: Jeugdheld

Met de jaren verdween Manson wat naar de achtergrond totdat filmmaker Michael Moore na de vreselijke highschool shooting ‘Bowling for Columbine’ uitbrengt. In deze film laat hij Marilyn Manson aan het woord. De shockrocker werd vooral in streng religieuze kringen aangewezen als mede veroorzaker van al het leed in Columbine, omdat de daders fans van hem zouden zijn. Manson veegt op magnifieke wijze alle (voor)oordelen van tafel en geeft een heel andere wending aan waar geweld vandaan zou kunnen komen. En BAM: Manson stond bij mij weer hoog in het vaandel. Het gaat om het niet klakkeloos overnemen van wat je wordt voorgespiegeld door de media, het gaat om het afgaan op feiten en daar je eigen conclusies uit trekken. Zonder oogkleppen te kijken naar wat er werkelijk speelt.

Manson met zijn controversiële uiterlijk en songteksten. Je trapt in de val als je zijn teksten te letterlijk neemt. Het gaat om de laag eronder, de laag zonder make up, de verschrikkelijke waarheid. Al het gevoel wat sociaal gewenst onderdrukt dient te worden. Manson heeft daar maling aan. Het is eerlijk, confronterend.
En zo zijn ook zijn werken aan de muur van het Groninger Museum. Even waan ik mij weer in de garage met mijn 2de biertje, schoppend tegen de wereld, met het gevoel van anarchie en de drang tot maatschappelijke ongehoorzaamheid. Het toont een onderdrukte wens, een diepe behoefte, een dans macabre waar ik uren naar kan kijken.

Mijn werk ‘To See or Not to See‘ is door hem geïnspireerd.